To 4o μέλος της οικογένειάς μας, η σταλίτσα μας!

Ήρθε η ώρα να σας μιλήσω λίγο και για το μικρό μου κοριτσάκι..
Μετά τη γέννησή της μου γεννήθηκε η επιθυμία να δημιουργήσω αυτό το blog..
Μου γεννήθηκε η επιθυμία να μοιράζομαι τις σκέψεις μου αλλά και όλες αυτές τις απορίες που τριβελίζουν το μυαλό μου μιας και είμαι νέα μανούλα και άπειρη..κι ας έχω άλλο ένα παιδάκι σχεδόν τριών..Από τη στιγμή που ήρθε στη ζωή μου ήταν σαν να έγινα μανούλα πάλι από την αρχή..τίποτα δεν μου φαινόταν γνώριμο..δεν ξέρω πώς σας φαίνεται αυτό αλλά είχα ξεχάσει πώς είναι να κρατάς στα χέρια σου μια ζωούλα τόσο απροστάτευτη η οποία το μόνο που θέλει είναι αγκαλίτσες και αγάπη..πολλή αγάπη..είχα ξεχάσει πώς είναι να ξενυχτάς και να κάθεσαι από πάνω του για μερόνυχτα να δεις αν αναπνέει σωστά ή αν γελάει στον ύπνο του..είχα ξεχάσει τι θα πει να μην μπορεί να σου εκφράσει τι νιώθει ή τι έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή και κλαίει..είχα ξεχάσει πώς είναι να μυρίζει το σπίτι σου, καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, αυτήν την απίστευτη μωρουδίλα και φρεσκάδα που σου προσφέρει η ανασούλα αυτού του μικρού πλάσματος..

Όλα αυτά, λοιπόν, ήρθε να μου τα θυμίσει απροσδόκητα αυτό το μικρό ροζουλένιο κοριτσάκι, το οποίο μας έχει κλέψει την καρδιά..και λέω αναπάντεχα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν το κυνηγούσαμε να μείνω έγκυος τόσο νωρίς..ήθελα να χορτάσω λίγο ακόμη το αντράκι μου..σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πέρασε αρνητική σκέψη από το μυαλό μας..και ήταν σαν πέρασαν οι μήνες πιο γρήγορα από την προηγούμενη εγκυμοσύνη μου..και πιο εύκολα και πιο ευχάριστα..και αυτό γιατί ήξερα την ευτυχία που με περίμενε..και φυσικά γιατί ήθελα ένα ακόμη σκαθαράκι για να ολοκληρωθεί η οικογενειακή μας ευτυχία..
Δεν θα σας κρυφτώ ότι δεν υπάρχουν και δύσκολες μέρες ή νύχτες..μάλιστα όλα είναι πολύ πιο κουραστικά και ώρες ώρες βασανιστικά..γιατί πιστεύω ότι ένα παιδί ίσον κανένα όπως έλεγε και η γιαγιάκα μου..και ήρθε η στιγμή να την επαληθεύσω..
Αλλά από τότε άρχισα να διαπιστώνω πόσο πολύ μεγάλωσε το παλικάρι μου..και πόσο δεν με έχει ανάγκη άλλο...πόσο αυτόνομος και ανεξάρτητος είναι πια..μόνος του τρώει..μόνος του ντύνεται..μόνος του πλένει τα χεράκια του..μόνος του μαζεύει τα παιχνιδάκια του..μόνος του πηγαίνει στην τουαλέτα..όλα μόνος του..Επίσης, αντιλήφθηκα πόσο πολύ με σκέφτεται και με νοιάζεται..γιατί από τη στιγμή που ήρθε η αδερφούλα του άρχισε να τα κάνει όλα αυτά..θαρρείς και μέσα στο μυαλουδάκι του επεξεργάστηκε ότι η μανούλα χρειάζεται βοήθεια από ε΄δω και πέρα και εγώ, ως μεγάλος αδερφός, οφείλω να τη διευκολύνω λιγουλάκι..πόσο περήφανη με κάνει αυτό..τα παιδιά μας όλα τα αντιλαμβάνονται-διαισθάνονται..και σίγουρα έχουν προαίσθημα..πιστεύω σε αυτό που σας λέω..άλλωστε έχω και το παράδειγμα μπροστά μου..
Η μικρή, από την πλευρά της, είναι πολύ ήσυχη και βολική..η μόνη απαίτηση που έχει είναι να είναι η μανούλα συνεπής στην ώρα του μπάνιου της..μόνο τότε διαμαρτύρεται..και έχει τα δίκια της άλλωστε..εμείς τα κοριτσάκια οφείλουμε να είμαστε πάντα περιποιημένες και μοσχοβοληστές..
Ανυπομονώ να περάσουν τα χρόνια και να γίνει και αυτή με τη σειρά κοπελίτσα να μπορούμε να μοιραζόμαστε όλες τις έγνοιες μας μαζί, να γελάμε μαζί, να πηγαίνουμε για ψώνια και να κάνουμε όλα αυτά τα κοριτσίστικα..θέλω πολύ να έχουμε τη σχέση που έχω εγώ με τη μαμά μου..σχέση εμπιστοσύνης- σεβασμού..να έχει η μία την άλλη..

Ώρα να τρέξω να κλέψω φιλάκια καραμελένια τώρα που κοιμάται και να αφουγραστώ για μία ακόμη φορά την αθώα ανασούλα της , γιατί θα μεγαλώσει και αυτή και θα χαθεί όσο να' ναι αυτή η μαγεία/...

καληνύχτα μανούλες ..