Happy my 29th Birthday!!

ΩΩ!!...Ναι...τα γενέθλια μου έφτασαν...όπως και τα πρώτα "άντα" μαζί με αυτά....Σήμερα όλη μέρα από το πρωί, φίλοι μου, προσπαθώ να καταλάβω πότε πέρασαν έτσι τα χρόνια...Πότε ήμουν έφηβη, πότε αποφοίτησα, πότε αρραβωνιάστηκα, πότε παντρεύτηκα και έκανα παιδιά..πότε?..πότε??...πότε??...Από νωρίς το πρωί ,λοιπόν, που άνοιξε το μάτι μας προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου όλες αυτές τις στιγμές που με έφτασαν ως εδώ..Τις άσχημες αλλά και τις ευτυχισμένες..Ευτυχώς οι ευτυχισμένες είναι πολύ περισσότερες από τις άσχημες..Αλλιώς κυλούν τα χρόνια όταν έχεις φίλους στο πλευρό σου..Αλλιώς όταν μοιράζεσαι τη ζωή σου και την καθημερινότητά σου με ανθρώπους που σε νοιάζονται και σ' αγαπούν...Είμαι πολύ τυχερή που έχω όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους δίπλα μου~!...Που με αγαπούν και με στηρίζουν...Που με συμπαραστέκονται και με βοηθούν σε όλες τις προκλήσεις που μου επιφύλαξε μέχρι τώρα η ζωή..Και αυτοί δεν είναι μόνο η οικογένειά μου αλλά και οι φίλοι μου...Φίλοι καρδιάς και άνθρωποι γνήσιοι...Κάπως έτσι θα κυλήσει και η σημερινή μέρα...Μπορεί να είμαι μακριά από τους δικούς μου, αλλά και εδώ -στα νότια προάστια- υπάρχουν επίσης πολύ αγαπημένα πρόσωπα..

Αφού τελείωσα το στόλισμα της τούρτας μου νωρίς το πρωί, είπα να δοκιμάσω το αγαπημένο μου φθινοπωρινό ρόφημα στο αγαπημένο μου μέρος για καφέ..Παρέα με την φιλεναδίτσα μου απολαύσαμε από ένα iced pumpkin spice frappuccino στους δρόμους της Γλυφάδας..

Πίσω στο σπίτι με τα παιδιά κάναμε πολλές αγκαλιές..κατέγραψα καμιά δεκαριά βίντεο στην κάμερα με ευχές που μου έδιναν παράλληλα με φιλιά, σπρωξίματα, δαγκωματιές, ποιος θα μιλήσει πρώτος και πολλά άλλα τέτοια..Αυτές άλλωστε είναι και οι στιγμές που θα θέλουμε να θυμόμαστε όταν θα έχουμε όλοι μεγαλώσει..Να τις βλέπουμε και να γελάμε..Να γεμίζουν τα μάτια μας μόνο δάκρυα χαράς..Αυτό το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου..Οι ολόδικές μας στιγμές χαράς και ανεμελιάς..Γεμάτες γκριμάτσες και νάζια..

Ο Δημητράκης μου, μου κρατάει για έκπληξη το δώρο μου (του έδωσα και εγώ πολλές εναλλακτικές)...tomorrow is the big day for that...ανυπομονώ..Ο μικρούλης μου δε, ο Ντίνος, πρωί πρωί με ρώτησε τι δώρο πρέπει να μου πάρει...Του είπα πως δεν "πρέπει" να μου πάρει τίποτα και ότι μου αρκεί που ήρθε στη ζωή μου και της έδωσε χαρά και νόημα!!...Η αλήθεια είναι πώς δεν περίμενε αυτήν την απάντηση και είπε πως θα μου κόψει ένα λουλουδάκι μόλις βγούμε βόλτα...Με ρώτησε μάλιστα αν θέλω μαργαρίτα ή τριαντάφυλλο...That's my boy...

Η τουρτίτσα μου φέτος για μία ακόμη φορά είναι σοκολατένια...Είχα σκεφτεί, βέβαια, να μην είναι αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη σοκολάτα...Οπότε την έκανα όλη σοκολάτα!!!...Παντεσπάνι με cacao, creme patisserie σοκολάτας, σαβαγιάρ, ganage και πολλά πολλά blackberries, blueberries, φράουλες και κεράσια για το στόλισμα...Ιδού το αποτέλεσμα!!....

Στο περσινό party της Stacy's είχα κάνει την ίδια βάση για την τούρτα μου...Βέβαια, είχε εντελώς διαφορετική παρουσίαση και διακόσμηση, μιας και ήταν με πάστα ζάχαρης στολισμένη από τα χεράκια μου..Δες εδώ τη συνταγή για το πατεσπάνι και την creme patisserie σοκολάτας....H ganage που έκανα είναι η γνωστή και μη εξαιρετέα...(κρέμα γάλακτος με κουβερτούρα σε μπεν μαρί- έβαλα και λίγο ρούμι για περισσότερη γεύση και άρωμα)...

Θέλω από εδώ να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου.... αυτούς που μου ευχήθηκαν και έκαναν τόσο όμορφο το χρονολόγιο μου στο Facebook, στο λατρεμένο μου Instagram, που μου έστειλαν προσωπικά μηνύματα και όσους με πήραν τηλέφωνο...Σας ευχαριστώ πολύ γιατί μου ομορφύνατε τόσο πολύ την ημέρα αυτή...Η διαπίστωση της βραδιάς είναι ότι οι περισσότεροι που μου ευχηθήκατε είστε από την πανέμορφη αυτήν εδώ την "σφαίρα"...την Blogoσφαιρα!

Ευχαριστώ τον καθένα σας ξεχωριστά και ανταποδίδω τις ευχές από τα βάθη της καρδιάς μου!

Είναι τελικά υπέροχο αυτό το συναίσθημα...Ανθρώπους που δεν έχεις συναντήσει ποτέ να μπαίνουν στον κόπο να σου ευχηθούν...

Να είμαστε όλοι γεροί και δυνατοί, να σφύζουμε από υγεία ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε τόσο στις υποχρεώσεις μας όσο και στα παιδιά μας αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό!!

Σας μαμαδογλυκοφιλώ!!

Ώρα να σβήσω το κεράκι μου!...

Σμουτς!!

Happy my 29th birthday!! 

{Μία μέρα στο Σούνιο} + συνταγή για ψωμάκια Bagels!

Κυριακή σήμερα...Ημέρα αφιερωμένη στην οικογένεια..Ίσως είναι η μοναδική μέρα που μπορούμε να καθίσουμε όλοι μαζί οικογενειακώς...να πιούμε καφέ...να δούμε καμιά ταινία..να φάμε όλοι μαζί στην τραπεζαρία..Τις υπόλοιπες ημέρες, βλέπεις, ο μπαμπάς γυρίζει αργά..Ενώ,λοιπόν, ετοιμαζόμασταν για μπάνιο σε κάποια παραλία, μόλις βγήκα στο μπαλκόνι να πιω το πρωινό μου καφεδάκι κατάλαβα ότι ο καιρός επιτέλους άρχισε να θυμίζει φθινόπωρο..Μπορεί ο ήλιος να έλαμπε, δεν είχε όμως τόσο ζέστη ώστε να ξεχυθούμε σε κάποια πλαζ (άσχετα αν το μετανιώσαμε κάπου λίγο πριν το μεσημέρι)....Απόλαυσα τον πρώτο μου ζεστό καφέ της εποχής αυτής παρέα με το αγαπημένο μου βιβλίο, αναζητώντας ιδέες για το μεσημεριανό αλλά και για το καθημερινό κολατσιό του Ντίνου στο σχολείο!!~...

Έπειτα πέρασε η ώρα και αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας εκδρομή μετά τις καλοκαιρινές μας διακοπές.....Πήραμε το αγαπημένο μας καφεδάκι από το αγαπημένο μας spot μας και βουρ στο δρόμο..Εγώ επέλεξα τη νέα γεύση Java chip frappuccino..Ένα έχω να σας πω...το μισό το ήπιε ο σύζυγος..

Η σημερινή Κυριακή μας είχε πολλά χιλιόμετρα..Φτάσαμε στο νοτιότερο κομμάτι του λεκανοπεδίου..Χαρήκαμε θάλασσα, θέα και θυμηθήκαμε λιγάκι κάποια γεγονότα από την αρχαία ιστορία μας...Να ναι καλά ο μπαμπάς μας, δηλαδή, γιατί η δικιά μου η μνήμη αρχίζει και με εγκαταλείπει..Ίσως πρέπει να κάνω ένα restart...Anyway...θα τα θυμηθώ όλα μαζί με τα παιδάκια μου όταν θα πάνε στο "μεγάλο σχολείο"..Το περιμένω πώς και πώς...Αφού διασχίσαμε όλο τον δρόμο της παραλιακής, περάσαμε το πανέμορφο Λαγονήσι, την Ανάβυσσο και την Παλαιά Φώκαια φτάσαμε στο ιστορικό Σούνιο...Δεν θα μπορούσαμε να μην σταματήσουμε να θαυμάσουμε την θέα του πελάγους αλλά και το Ναό του Ποσειδώνος που στέκει επιβλητικός...

Όση ώρα ήμουν εγώ στο ιερό και έβγαζα φωτογραφίες, ο μπαμπάς εξηγούσε στον Ντίνο την ιστορία του μνημείου, την ιστορία με τα μαύρα και τα άσπρα πανιά και το πώς ονομάστηκε το πέλαγος που το περιτριγυρίζει ως "Αιγαίο"..Ενθουσιάστηκε πολύ και μάλιστα του έκανε εντύπωση γιατί δεν είχε υπομονή ο μπαμπάς του Θησέα και έπεσε να πνιγεί.."Έπρεπε να είχε υπομονή μαμά, όπως λες και εσύ, ο Αιγέας"..

Μετά την στάση μας αυτή συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και καταλήξαμε στο Πόρτο Ράφτη, όπου απολαύσαμε τις βαρκούλες και τον αέρα, που ήταν αρκετός ώστε να σχηματίζονται πολλά προβατάκια στη θάλασσα...

Πίσω στο σπίτι, όλο το απόγευμα σκεφτόμουν τι να ετοιμάσω για το κολατσιό του Ντίνου στο σχολείο..Σκεφτόμουν να κάνω τα χιλιο- δοκιμασμένα muffins μου...ή τα τυροπιτάκια μου...Είχα, όμως, μια ιδέα να ετοιμάσω ψωμάκια ώστε όλη την εβδομάδα να έχω ψωμάκι από τα χεράκια μου για τα sandwich που τόσο λατρεύει να τρώει τα πρωινά..Δεν άργησα πολύ να αποφασίσω...Η επιλογή μου ήταν ο αγαπημένος μου Άκης Πετρετζίκης φυσικά...αυτός ο κούκλος Θεσσαλονικιός και κοντοχωριανός μου!!~...Την συνταγή του που επέλεξα για τα  ψωμάκια bagels θα τη βρείτε εδώ!!!!Ήθελα το πρωινό αυτής της εβδομάδος μας να έχει λίγο αέρα από Manhattan!!...Τα κάναμε παρέα με τα παιδιά...Ως συνήθως ο Ντίνος έριχνε το αλεύρι σιγά σιγά!!...(μην συζητάτε πώς έγινε η κουζίνα στο τέλος)...

Και ιδού...

Είναι ιδιαίτερα αφράτα και νόστιμα..Αρχικά είχα φοβηθεί την καστανή ζάχαρη ( μιας και ο άκης τέτοια βάζει σε αντίθεση με άλλους πολλούς), αλλά δεν την καταλαβαίνεις σχεδόν καθόλου...Είναι υπέροχα και σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα!!~Κάποια τα πασπάλισα με παπαρουνόσπορο..Άλλα με σουσάμι και ρίγανη φρεσκοκομμένη από τα χεράκια της γιαγιάς μου!!~...Ανυπομονούμε για την αυριανή μας μέρα στο σχολείο..Το καινούργιο του σακίδιο περιμένει να γεμίσει με τα πραγματάκι του για το σχολείο!!~

Προς το παρόν σας μαμαδογλυκοφιλώ!!~

Sleep tight my friends!!~

Dino's 1st day of school!!

Η πρώτη μέρα μας στο σχολείο ήρθε..Την περιμέναμε πώς και πώς και εγώ αλλά και ο Ντίνος...Ο μήνας αυτός όπως είπαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση είναι των αλλαγών και της προσμονής...Ένα από τα δύο πραγματάκια, λοιπόν, που περιμέναμε με αγωνία επιτέλους επιτεύχθηκε..Η πρώτη μέρα μας στο σχολείο ήρθε!!...

Μαμά και γιος βγήκαμε στο δρόμο!..Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί να ετοιμαστούμε αλλά και να προετοιμαστούμε ψυχολογικά..Του εξήγησα για μία ακόμη φορά τι είναι ο αγιασμός και ότι σήμερα μόνο θα γνωριστούμε με τη δασκάλα και τα υπόλοιπα παιδάκια, τους φίλους μας..Η αλήθεια είναι πως δεν του άρεσε αυτό, μιας και ήθελε να καθίσει στην τάξη του να παίξει παρέα με τους υπόλοιπους για αρκετή ώρα..Οι τοίχοι της τάξης τον ενθουσίασαν...Παρατήρησε την παραμικρή λεπτομέρεια...Τους πλανήτες με το δικό μας ηλιακό σύστημα, το μανάβικο, τα τραπεζάκια με τα ονόματα των περσινών παιδιών επάνω, τα ράφια με τα βάζα γεμάτα τρόφιμα (όσπρια, ζυμαρικά και ρύζι), τις 4 εποχές, το τρενάκι με τους φόβους μας και άλλα...Η τάξη μας εντός των ημερών μας είπαν ότι θα βαφτεί..Ήδη ήταν περιποιημένη, πράγμα που δηλώνει ότι κάποιος την φρόντιζε καλά...Η δασκάλα μας ιδιαίτερα ομιλητική με τους γονείς...Φίλησε το κάθε παιδί ξεχωριστά και το καλώς όρισε στη νέα του "ζωή"... Φαίνεται παιδαγωγός με εμπειρία, θέληση, όρεξη και εμπιστοσύνη στον εαυτό της για μία ακόμη επιτυχημένη και δημιουργική χρονιά..Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ συγκινημένη..

Τις τελευταίες μέρες γενικότερα επικρατεί συγκίνηση και ρίγος στην ατμόσφαιρα του σπιτιού μας...Από την μία συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλωσε το αγόρι μας και δεν το πιστεύουμε...Από την άλλη σκέφτομαι ότι ο κόπος μου να του μάθω όσο πιο πολλά μπορώ πριν τη δασκάλα του δικαιώνεται..Θέλω να είμαι η πρώτη που θα του δείξει πώς να γράφει το ονοματάκι του, να το διαβάζει και να συλλαβίζει τα γραμματάκια ένα ένα...

Να του διαβάσω όσο πιο πολλά μπορώ για τους δεινόσαυρους, τους πλανήτες, τα χρώματα, τα λαχανικά, την ανακύκλωση, την αγάπη, την φιλία, το πώς μοιραζόμαστε, πώς είμαστε καλοί φίλοι και άνθρωποι και όλα αυτά τα όμορφα που πρέπει να γεμίζουν το μυαλουδάκι του που είναι σαν σφουγγάρι...Είναι μέρες που απογοητεύομαι ότι δεν τα καταφέρνω..Είναι μέρες που και ο μικρός δεν έχει όρεξη...Λογικό..Εκεί βλέπουμε απλά μια ταινία να ηρεμήσει το κεφάλι μας όπως λέει και ο ίδιος και εγώ πέφτω κάτω από τα γέλια..Είναι, όμως και κάτι μεσημέρια που επιλέγουμε να μην κοιμηθεί γιατί θέλουμε να χορτάσει ο ένας τον άλλον...Μεγαλώνοντας παιδάκια στην ίδια σχεδόν ηλικία έχω να πω ότι ο χρόνος δεν μου φτάνει να χαρώ τον καθένα όσο θα πρεπε και έχω ανάγκη..Και επειδή η Stacy πάντα διεκδικεί την πρωτιά και την αγκαλίτσα της (εμένα δηλαδή) αυτός που μένει παραπονεμένος είναι ο Ντίνος...Σαν λύση στο θέμα μας αυτό βρήκαμε τα μεσημέρια που κοιμάται η μικρή..Είναι οι δικές μας ώρες..Οι ώρες που λέμε τα παράπονά μας, οι ώρες που αγκαλιαζόμαστε πολύ, οι ώρες που ακούει τη μαμά να του διαβάζει ιστορίες και παραμύθια αλλά και οι ώρες που μπορούμε με την ησυχία μας να ζωγραφίσουμε με νερομπογιές, μαρκαδόρους, πλαστελίνες, χρώματα και κιμωλίες χωρίς να μας τα χαλάσει το μικρό αλλά πάντα θαυματουργό χεράκι της Stacy's/....

Καθόμαστε στο τραπεζάκι δραστηριοτήτων μας και αφήνουμε την φαντασία μας ελεύθερη..Θέλω να ευχηθώ σε όλα τα παιδάκια του κόσμου καλή σχολική χρονιά και καλή πρόοδο...Σε όλες τις  μανούλες αλλά και τους μπαμπάδες που δίνουν όλο τους το είναι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να είναι δίπλα τους , για να τα στηρίξουν και να τους συμπαρασταθούν, να είμαστε γεμάτοι υπομονή και επιμονή σε αυτό το δύσκολο έργο που έχουμε αναλάβει, την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας...Να είμαστε κοντά στους δασκάλους μας και σε συνεργασία με αυτούς πάντα να βρίσκουμε τη λύση στο εκάστοτε πρόβλημα και δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας...

Happy 1st Day of School!!

Σας μαμαδογλυκοφιλώ!!

Ένας μήνας και κάτι...

Πηγή google

Αρχές Σεπτέμβρη και ακόμα η ζέστη δεν λέει να υποχωρήσει...Είναι ήδη αργά...Βρίσκομαι στη βεράντα και δεν λέει να δροσίσει..Μα τι γίνεται?...Θα προτιμούσα τώρα ένα αεράκι δροσερό, ότι πρέπει να γεμίσει το σπίτι μας και να κάνει τις κουρτίνες να ανεμίσουν δηλώνοντας την παρουσία του...Αλλά μπα...Άπνοια....-Σαν μπήκε ο Σεπτέμβρης, που λες, έχω αρχίσει να μετρώ τις μέρες σαν το φαντάρο....1η Σεπτέμβρη...2η Σεπτέμβρη..3η Σεπτέμβρη..Όχι δεν ανυπομονώ για τα γενέθλιά μου..( καλά λιγουλάκι μόνο)..Ανυπομονώ να επιστρέψει η μανούλα μου από το νησί...

Πηγή google

Είναι το μοναδικό καλοκαίρι στα τόσα χρόνια που ζει το μισό της χρονιάς εκεί, που δεν κατάφερα να την επισκεφτώ..Οι μήνες μπορεί να κύλησαν γρήγορα, κάθε μέρα όμως υπήρχε μια ανησυχία μέσα μου..Και κάθε μήνα έλεγα στον εαυτό μου..."οκ..ίσως πάμε το επόμενο 3ήμερο"...Αλλά αυτό το 3ήμερο δεν ήρθε ποτέ και τώρα κάναμε μαύρα μάτια στην κυριολεξία..Ένας μήνας και κάτι είναι...θα περάσει...

Είναι και κάτι όνειρα που με στοιχειώνουν το τελευταίο διάστημα...Τι να πω?..Με βάζουν σε βαθύ προβληματισμό..Όνειρα με νόημα, συνέχεια, που επαναλαμβάνονται...Όνειρα  που δεν τολμάς να τα ξεστομίσεις κάποιες φορές γιατί φοβάσαι μην τυχόν και βγουν αληθινά..Σου έχει τύχει ποτέ να δεις ένα όνειρο και την επόμενη μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνό σου και να ακούσεις αυτό που είδες..Ε...μία τέτοια κατάσταση παρόμοια ( και όχι μόνο) ζω το τελευταίο διάστημα...Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι ζω σε μια παράλληλη ζωή, η οποία παίρνει πνοή μόνο στον ύπνο μου...

πηγή Pinterest

Ξέρω σε τρόμαξα..αλλά συμβαίνουν και αυτά...Ίσως να με πείραξε το πολύ Foxlife με το Once upon a time...Δεν ξέρω τι να πω...Τα υπερφυσικά ή μεταφυσικά δεν τα κατάλαβα ποτέ..

πηγή Pinterest

Anyway..και έτσι που λες...μετρώ τις μέρες σαν το φαντάρο και ανυπομονώ να φωλιάσω στην αγκαλιά της μανούλας μου, που δεν μοιάζει με κανενός άλλου..

Ένα μήνας και κάτι και θα' ρθει...Που θα πάει θα 'ρθει...Από την άλλη, περιμένουμε να ανοίξουν τα σχολεία...Το αντράκι μου θα είναι πια προνήπιο..Μα πώς περνούν έτσι τα χρόνια..

Ακόμα θυμάμαι τις πρώτες του μέρες στον παιδικό σταθμό (οι οποίες κράτησαν λίγο μιας και δεν άντεξα να είναι άλλο το παιδί άρρωστο, δεν υπήρχε λόγος άλλωστε μιας και δεν εργάζομαι..)

Το φετινό, όμως, θα είναι κάτι το τελείως διαφορετικό..

Μπαίνει ουσιαστικά στα σχολικά χρόνια..Θα κάνει τα πρώτα του βηματάκια στο νηπιαγωγείο..

Θα έχουμε πολλές σχολικές γιορτές, θα μάθουμε ποιηματάκια, τραγουδάκια, θα μάθουμε να γράφουμε το όνομά μας με ωραία μεγάλα γράμματα και φυσικά θα γεμίσουμε το σπίτι με χειροτεχνίες και ζωγραφιές...

Ένας μήνας και κάτι, λοιπόν, και όλα θα μπουν στη θέση τους..σίγα σιγά θα βρούμε τους ρυθμούς μας..Θα συνηθίσω στο πρόγραμμα του σχολείου και συν τοις άλλοις θα έχουμε και τη γιαγιά μας παρέα κάποιες μέρες μέσα στον χειμώνα που μας έρχεται..Μην σου πω τι συνεπάγεται αυτό, βέβαια, έτσι??......Με καταλαβαίνεις φαντάζομαι..Ένα μόνο θα πω...Θα απολαύσω χειμωνιάτικα cocktail...χιχιχχι..(πονηρούτσικο Παρθενάκι)..Αυτό με τα όνειρα ,μόνο, πρέπει να κοιτάξω γιατί το υποσυνείδητό μου δεν μου τα λέει και πολύ καλά..Ίσως θα πρέπει να προμηθευτώ καμιά ονειροπαγίδα..Ίσως και δυο και τρεις..

πηγή Pinterest

Εσύ πιστεύεις στα όνειρα??..Ζεις μέσα σε αυτά ή από αυτά??...

πηγή Pinterest

Εγώ πάντως, πολύ τα απολαμβάνω...και ας είναι αλλόκοτα...Με γεμίζουν με συναισθήματα..Άλλωστε εκεί συναντώ τον έναν και αξεπέραστο έρωτα της ζωής μου..#daddy's_girl.

Σας μαμαδογλυκοφιλώ..

Πάω να ακολουθήσω τα όνειρά μου...

Μήλος, ένα πανέμορφο Κυκλαδίτικο νησί!

Ο αγαπημένος μήνας του καλοκαιριού μας αποχαιρέτησε πριν λίγες μέρες, αυτό όμως δεν πάει να πει πώς και εμείς αποχαιρετήσαμε μαζί με αυτόν και το καλοκαίρι..Summer is still here και οι βαθμοί συνεχίζουν να χτυπούν στο κόκκινο..Μιας και επιστρέψαμε στο σπίτι μας και στη βάση μας, και ύστερα από ένα μαραθώνιο καθαρίσματος- σιδερώματος- συμμαζέματος, βρήκα επιτέλους το χρόνο να μοιραστώ μαζί σας τις διακοπές του Αυγούστου μας..Τις εξορμήσεις του Ιουλίου μπορείτε να τις δείτε εδώ γιατί όχι και εδώ...

Όσοι με διαβάζετε θα έχετε καταλάβει την αγάπη μας για την θάλασσα και τα ταξίδια..Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μην επιλέξουμε κάποιο από τα υπέροχα νησιά της χώρας μας τις φετινές μας καλοκαιρινές διακοπές...Στην τελευταία μου ανάρτηση δεν σας είχα αποκαλύψει ποιος είναι αυτός..Τώρα ήρθε η ώρα να ταξιδέψετε για λίγο μαζί μας και να δείτε πώς είδαν τα δικά μας μάτια αυτό το ήσυχο και ξεχωριστό νησί, ηφαιστειογενούς προελεύσεως, με τα καταγάλανα και κρυστάλλινα νερά, τα δαντελωτά της ακρογιάλια, τις χρυσές αμμουδιές και τα σμιλεμένα βράχια..

Η Μήλος μέσα από τα μάτια μας..

Η αλήθεια είναι ότι όσες μέρες και να καθόμασταν δεν θα έφταναν για να χορτάσουμε την ομορφιά της..Είναι ιδανικό μέρος για ερωτευμένα ζευγαράκια αλλά και για οικογένειες με μικρά παιδιά..Εμείς επιλέξαμε να μείνουμε σε έναν καλοδιατηρημένο παραδοσιακό οικισμό του νησιού, την Τρυπητή, η οποία είναι χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω στα ερείπια της κλασσικής πόλης του Κλήματος....Η γλυκιά Έφη, που μας νοίκιαζε τα σπιτάκια της, και αυτά παραδοσιακά με έντονο το νησιώτικο στοιχείο μέσα τους, ήταν ευγενέστατη και θέλησε να μας εξηγήσει όλη την ιστορία του νησιού..Μας είπε ότι το όνομά του χωριού που μέναμε, το πήρε από τις λαξεμένες τρύπες που βρίσκονται στον βράχο πάνω στον οποίο είναι χτισμένο...H μέρα μας ξεκινούσε απολαμβάνοντας τον ελληνικό μας καφέ από τα χεράκια της αδερφής μου και ένα γρήγορο πρωινό...Η θέα που αντικρίζαμε μόλις ανοίγαμε τα μάτια μας ήταν μοναδική...

Μέχρι να φτάσουμε στο parking, όπου βρίσκονταν τα αυτοκίνητα όλων όσων έμεναν σε αυτόν τον οικισμό (120m. μακρυά φαντάζεστε πόσο πολύ περπάτησα αυτές τις μέρες..), το μάτι μας έπεφτε πάνω σε σοκάκια, που μέσα τους έκλειναν σπίτια με πολύ χρώμα και λουλούδια να μοσχομυρίζουν..

Ο οικισμός αυτός ήταν γεμάτος παλιά κτίρια, κάποια εντελώς παρατημένα που την νύχτα είχαν την ιδιότητα να σε φοβίζουν, έτσι όπως φώλιαζε το φως μέσα τους..Τα δωμάτια, δε, που νοικιάζαμε πλήρως ανακαινισμένα ώστε να αποπνέουν την νησιώτικη αύρα και την κυκλαδίτικη κουλτούρα...

Ένα ακόμη στοιχείο που μου έμεινε από το νησί, εκτός βέβαια από τις εξωτικές παραλίες πολλών χιλιομέτρων και τα μικρά γραφικά κολπάκια, ήταν το γεγονός ότι σε κάθε γωνιά του και σε απόσταση λίγων μέτρων, ούτε καν χιλιομέτρων, συναντούσες εκκλησάκι...Εκκλησάκι μικρό, εκκλησάκι μεγάλο, εκκλησάκι μέσα σε γκρεμούς που ένας Θεός μόνο ξέρει πώς κατάφερε να χτιστεί, εκκλησάκι μια σταλιά χωρίς να μπορείς να ανάψεις ένα κεράκι, απλά και μόνο για να υπάρχει...Όλα του ίδιου στυλ πάνω κάτω....Κατάλευκα και στρογγυλοποιημένα χωρίς πολλές πολλές γωνίες και με καταγάλανες συνήθως πόρτες και ένα απλό σταυρό να στέκει γερά στο πάνω μέρος του..Χωρίς πολυελαίους και χρυσά πετραχήλια δεξιά και αριστερά..Μοναχά τις απαραίτητες εικόνες για να προσκυνήσεις....Εμένα προσωπικά αν με ρωτάτε μου άρεσε πολύ...Το θρησκευτικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο σε αυτό νησί των Κυκλάδων και χαίρομαι πολύ που και οι τουρίστες δείχνουν εξίσου το ίδιο δέος και σεβασμό με εμάς τους Ορθόδοξους που αποτελούμε μειοψηφία ανάμεσα στις υπόλοιπες θρησκείες..Θέλω επίσης να προσθέσω ότι δεν είμαι καθόλου fan του να φωτογραφίζω το εσωτερικό των εκκλησιών..Θεωρώ ότι με αυτόν τον τρόπο θα χάσει το μυσταγωγικό του χαρακτήρα το εσωτερικό του ναού ..Αλλά αυτό φυσικά είναι καθαρά δική μου άποψη..

Τελευταίο άφησα τον Αι Γιάννη τον Σώστη...Είναι μέσα στο πουθενά σε πολύ ψηλό σημείο του νησιού..Μπορείς να πας μόνο με αυτοκίνητο 4x4 μιας και ο δρόμος δεν καθόλου ομαλός και με χαλίκια ...Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με συνδέει με τον Αι Γιάννη..Το μόνο που ξέρω είναι ότι μόλις το αντίκρισα το εκκλησάκι ήξερα πως ήταν αφιερωμένο σε αυτόν, χωρίς να το είχα διαβάσει κάπου..Έπειτα όταν φτάσαμε στην παραλία που αναζητούσαμε πριν περάσουμε από εκεί, η οποία λεγόταν Αι Γιάννης όπως φαντάζεστε, έκανα τον συνειρμό..Δεν υπήρχε κάποια ταμπέλα ή επιγραφή με την ονομασία του...Απλά δέσποζε στο πουθενά κάπου ανάμεσα στα βουνά και τα βράχια..Ο Αι Γιάννης για μένα συμβολίζει όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου με την οικογένεια μας....Στο παρεκκλήσι του Αι Γιάννη, του Τίμιου Προδρόμου και Βαφτιστή Ραχών παντρευτήκαμε και βαφτίστηκε ο Ντίνος...Στον Αι Γιάννη Διμηνίστρας στην Κεφαλλονιά βαφτίστηκε και η Stacy...Και σκέφτομαι αν πότε έρθει και ένα τρίτο παιδάκι, λέω εγώ τώρα αν, θα ήθελα πολύ να βαφτιστεί πάλι σε Αι Γιάννη..( σκέψεις απλές και όνειρα)...

Οι παραλίες της τουλάχιστον 75...Όλες μοναδικές, ξεχωριστές με κάτι το ιδιαίτερο να τις χαρακτηρίζει..Καμία δεν μου φάνηκε ίδια (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον)...Κάθε μιας τα νερά μου φάνηκαν πιο δροσερά, πιο καθαρά, πιο αναζωογονητικά...Η ομορφιά τους ιδιαίτερη που δύσκολα συναντάς...Τις επισκεφτήκαμε σχεδόν όλες..Κάποιες μέρες πήγαμε σε παραπάνω από 2 ή 3..Θέλαμε να τις γευτούμε όλες..Σε κάποιες το αυτοκίνητο μας ( 4x4) ήταν χρήσιμο μιας και η πρόσβασή τους ήταν αδύνατη με απλό επιβατικό...Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι δικές μας (δικές μου και του άντρα μου), για αυτό άλλωστε φέρουν και το όνομα του blog επάνω..

Αλογόμαντρα

Μύτακας

Παπάφραγκας

Μαντράκια

Πάχαινα

 Πλάθιενα

 Πολλώνια

 Φυροπόταμος

Κλήμα...

τα λεγόμενα "σπίτια των ψαράδων"

 Αγία Κυριακή

Παλαιοχώρι

Προβατάς

 Τσιγκράδο

 Αι Γιάννης

Τριάδες...

Εμπουριός 

Όλες ήταν να τις πιεις στο ποτήρι...Πηγαίναμε πρωί πρωί, ώρες που ακόμα ήταν οι παραλίες άδειες και τις είχαμε στη διάθεσή μας εξ ολοκλήρου....Άλλωστε με τα μικρά ξυπνούσαμε νωρίς το πρωί...Δεν χάναμε χρόνο και ετοιμαζόμασταν αμέσως μετά από ένα καλό πρωινό....Υπήρξαν δύο μέρη που έμειναν βαθιά χαραγμένα, όμως, στη μνήμη μας...Η παραλία της Φυριπλάκας και το Σαρακήνικο.....Ας τα πάρουμε, όμως, ένα ένα..

Η Φυριπλάκα....

Θα ξεκινήσω από την παραλία λέγοντάς σας ότι βλέποντας την από ψιλά σκέφτηκα "ok, άλλη μία καταπληκτική παραλία που χρειάζεται περπάτημα για να κατέβεις..καθώς έπαιρνα την κατηφόρα αυτό που όλο και περισσότερο απλωνόταν στα μάτια μου ήταν κάτι το φανταστικό..Δεν έχω πάει σε εξωτικές παραλίες του εξωτερικού...Όπως Άγιο Μαυρίκιο και τα λοιπά..Έχω, όμως, να υπερασπιστώ με πάθος και απόλυτη σιγουριά ότι αυτή η παραλία δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από οποιαδήποτε άλλη πολύ -φημισμένη και σίγουρα υπερεκτιμημένη..Τα νερά της πλούσια και δροσερά σε έκαναν να θέλεις να κολυμπάς στα πολύ βαθιά για πολύ ώρα...Ευτυχώς η μικρή είχε παρέα τα ξαδέρφια της και μπορούσε να απασχοληθεί αρκετή ώρα με το παιχνίδι στην άμμο και τα κουβαδάκια της...Έτσι δεν έχανα λεπτό από το να το περνάω μέσα στα απάτητα κολυμπώντας..Ήθελα να ρουφήξω μέσα μου και την τελευταία ανάσα δροσιάς που μου πρόσφερε αυτό το νησί..Τα ηφαιστειακά της βράχια με το λευκό βότσαλο θα μου μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μετά από τόσες ώρες εκεί γεμάτες παιχνίδι και περπάτημα στην παραλία..

Από την άλλη το Σαρακήνικο...Στη θέα του έμεινα άφωνη..Δεν ήξερα που ακριβώς βρισκόμουν...Μας είχαν πει ότι είναι σεληνιακό το τοπίο αλλά δεν είχα φανταστεί ούτε κατά διάνοια τι περίμενα να δουν τα ματάκια μου...Τα κατάλευκα αυτά ηφαιστειογενή διαβρωμένα βράχια σε συνδυασμό με την αντανάκλαση τους φωτός σου δίνουν την αίσθηση ότι όλα τριγύρω είναι εκτυφλωτικά λευκά λες και δεν πατάς στη Γη..Τα μάτια είναι θαμπωμένα από το απίστευτο φως και οι βράχοι βγάζουν τρομερή ενέργεια..Μεταφέρεσαι αυτομάτως σε άλλο πλανήτη..Μας είπαν ότι αξίζει το δεις και νύχτα το τοπίο μιας και το λευκό αυτό αντανακλά απίστευτα όμορφα το φως του φεγγαριού..Δυστυχώς δεν ήταν εφικτό αυτό για εμάς..Αρκεστήκαμε στην θέα του με το φως του ηλίου...

Το φαγητό, από την άλλη, στο νησί ήταν νοστιμότατο και οι ταβέρνες φημίζονταν για τις γαστρονομικές τους γεύσεις και μη..Έβρισκες πολλών ειδών ταβερνούλες..Ανάλογα με το πόσα χρήματα ήθελες να διαθέσεις..Δοκιμάσαμε τα παραδοσιακά τους πιταράκια, το γλυκό του κουταλιού τους με κολοκύθι- μέλι και αμύγδαλο, γαρίδες και άλλα θαλασσινά, το απίστευτο και ιδιαίτερα γνωστό milfeig στον "Παλαιό", ένα υπέροχο μαγαζί στην Πλάκα, καθώς και πολύ πολύ πολύ παγωτό..Δεν ξέχασα να δοκιμάσω και απίθανα cocktail όπως μου πρότεινε μια φίλη μου σε ένα υπέροχο και μικρό bar με εξαιρετική φήμη σε αυτά....Οι βραδινές μας βόλτες ήταν απολαυστικές στα σοκάκια του νησιού, όπου μοσχομύριζαν οι βουκαμβίλιες και τα νυχτολούλουδα..Η παρέα μας γνωστή και μη εξαιρετέα....

Τρυπητή by night
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου δεσπόζει στο κέντρο της

Η Παναγία η Κορφιάτισσα στο ψηλότερο σημείο του νησιού..

στο μπαλκονάκι του δωματίου

ο "Παλαιός' με τα απίθανα γλυκά του που σας ανέφερε στην Πλάκα!

Στο νησί αυτό ξεχάσαμε  όλα τα προβλήματα, τις τραγικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών...Ο κόσμος ήταν " καλός'' και δεν εννοώ φυσικά τους εύπορους...Ευγενικοί άνθρωποι, χαμογελαστοί που είχαν πάρει απόφαση ότι τις μέρες αυτές θα τις περάσουν καλά με την οικογένεια και τους φίλους τους..Άλλωστε η μοίρα μας είναι ήδη προκαθορισμένη..Κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει και τι τροπή θα πάρουν τα πράγματα..Ότι θέλει ο Θεός θα γίνει όσο και να χτυπιόμαστε εμείς...

Εμάς πάντως μας βοήθησε πολύ η επίσκεψή μας σε αυτό το νησί..Είχαμε ανάγκη από ξεκούραση ( σχετική πάντα λόγω των παιδιών) και από αλλαγή παραστάσεων..Ο Ντίνος και η Stacy αν τους ρωτήσεις ξέρουν να σου πουν που πήγαν φέτος το καλοκαίρι διακοπές και εμένα αυτό κάτι έχει να μου πει..Μόνο μια φορά τους το αναφέραμε και τους έμεινε το όνομα στη μνήμη τους..Μέρες μετά συζητούσαμε για το τι κάναμε και είδαμε εκεί..

ένα απίστευτα μυρωδάτο χειροποίητο κερί από ένα παλικάρι νέο, όμορφο και ορεξάτο
καθώς και ένα ροζουλί φουλάρι αγαπημένης μου εταιρείας που δεν θα μπορούσα να αγνοήσω!

Από souvenir φρόντισα να πάρω αντικείμενα κυκλαδίτικης αλλά και παραδοσιακής Μηλέικης κουλτούρας..

αγαλματάκια που δηλώνουν τον κυκλαδίτικο πολιτισμό
και ένα πέτρινο souver για το γραφείο του Δημήτρη μου!

Η ιστορία του νησιού μεγάλη...Η κληρονομιά του όμως φτωχή και imitation...Φυσικά αναφέρομαι στην Αφροδίτη της Μήλου..Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το ιστορικό κομμάτι της...Επισκεφτήκαμε το Αρχαιολογικό μουσείο του νησιού καθώς και τις κατακόμβες..Το Αρχαίο θέατρο βρισκόταν υπό κατασκευή οπότε δεν μπήκαμε στον κόπο να το επισκεφτούμε μιας και δεν ήταν η είσοδος ανοιχτή για το κοινό...

Ένας ευγενικός νεαρός που διέθετε μαγαζί κάτω στο Κλίμα, μας είπε ότι φημολογείται πώς το χέρι της Αφροδίτης βρίσκεται θαμμένο στο βυθό ανάμεσα στο Κλίμα και τον Εμπουριό, κατά τη μεταφορά του αγάλματος τη νύχτα από όπου αρπάχτηκε- "αγοράστηκε" από τον Γάλλο πρεσβευτή στην Υψηλή Πύλη μαρκήσιο de Riviere, ο οποίος με τη σειρά του πρόσφερε στον Λουδοβίκο ΙΗ', ο οποίος αμέσως to δώρισε στο Λούβρο..Τα σχόλια περιττά και ανούσια όσον αφορά όλη αυτήν την κλοπή και απάτη που συνέβαινε εκείνα τα χρόνια εις βάρος της ιστορίας και της κληρονομιάς της Ελλάδας μας..Για τις κατακόμβες αυτό που συγκράτησα από τα φτωχά λόγια της ξεναγού ( άλλο πάλι και τούτο) ήταν ότι επρόκειτο για τάφους ή μάλλον για το πρώτο κοινοτικό χριστιανικό νεκροταφείο του νησιού τα τέλη του 2ου αι. μ.Χ., το οποίο όμως για εκατοντάδες χρόνια ήταν απροστάτευτο και έχει βεβηλωθεί πολλάκις με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμα στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθούσαν να καταλάβουμε ποια μορφή είχαν τότε οι τάφοι όσον αφορά τη διακόσμηση και το τελετουργικό τους..

Όπως και να έχει, οι φετινές μας διακοπές θα μας μείνουν αξέχαστες..Οι εμπειρίες που μας χάρισε αυτό το νησί είναι αλησμόνητες και ανεπανάληπτες..Δεν θα ξεχάσω τα απίστευτα όμορφα και σεμνά σπίτια τους, τις λουλουδένιες αυλές τους, το καλομαγειρεμένο φαγητό τους, και την ησυχία που επικρατούσε στο νησί κατά τη διάρκεια της ημέρας..Μόνο μόλις άρχισε να σουρουπώνει καταλάβαινες ότι ήταν γεμάτο κόσμο..

Για το τέλος άφησα να σας δείξω αυτήν την φωτογραφία, η οποία φέρει το όνομα του γλυκού μου μπαμπά που τόσο πολύ μου λείπει τα τελευταία αυτά χρόνια..

Είπα πολλά...σας έδειξα πολλά...εύχομαι να μην σας κούρασα πολύ και να απολαύσατε αυτήν την βόλτα μαζί μας στο νησί της Μήλου..Δεν θα ευχηθώ από τώρα καλό χειμώνα...

Το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ και ακόμη απολαμβάνουμε τις υπέροχες παραλίες μας και τον ζεστό μας ήλιο...Θα πω μόνο Ηappy My September μιας και είναι ο μήνας των γενεθλίων μου και είμαι σε απόλυτα γιορτινό mood...

Σας μαμαδογλυκοφιλώ!!!~Σμουτς!!!

P.s. : Εγώ ακόμα κυκλοφορώ με τα flip flop μου και κάνω ηλιο-θεραπεία..και φυσικά όχι για να μαυρίσω..